President Obama

Foto: Korea Times

Senator Barack Obama sal vanaf 20 Januarie 2009 bekendstaan as President Obama. Obama het gister die oorweldigende steun van Amerikaanse kiesers ontvang en so ‘n euforiese einde gebring aan een van die langste, interessantste en hewigste VSA-presidentsverkiesings ooit. Met hierdie oortuigende oorwinning is maandelange meningspeilings as korrek bewys. Die Amerikaners het nou meningspeilings amper verhef tot ‘n eksakte wetenskap. Om die waarheid te se, die uitslag van die verkiesing was reeds weke terug ‘n voldwonge feit en die verkiesing het op die ou-end gegrens aan ‘n blote formaliteit. Mens wil amper so ver gaan om te vra of ‘n verkiesing op die ou-end enigsins nodig was. Maar dis dalk ‘n debat vir ‘n ander dag. Vandag is Obama se dag.

Om die redes te identifiseer agter Obama se groot oorwinning verg nie regtig ‘n graad in fisika nie. Na agt jaar onder George W Bush en die Republikeinse administrasie was dit van die begin af duidelik dat hierdie verkiesing die Demokrate s’n was om te verloor. Die Bush-administrasie is sekerlik een van die ongewildste Amerikaanse regerings in ‘n lang tyd en dit sou vreemd (en selfs kommerwekkend) wees indien die Demokrate nie hierdie verkiesing kon wen nie, want byna alles was in hulle guns. Maar afgesien van hierdie voor die handliggende verklaring, is dit nogtans nodig om die volgende aspekte uit te lig, wat ‘n groot bydraende faktor gelewer het tot Obama se sukses:

Eerstens: Barack Obama self. Hy is een van die gewildste Demokratiese kandidate in dekades en nie sedertdien John F Kennedy het ‘n individu op hierdie wyse daarin geslaag om Amerikaners (en inderdaad die hele wereld) se verbeelding aan te gryp nie. Hy is jonk, dinamies, ongelooflik welsprekend, charismaties en ‘n inspirerende leier. Hy het daarin geslaag om ‘n professionele en baie effektiewe verkiesingsveldtog te voer en (baie belangrik) daarin geslaag om die Demokrate agter hom te verenig na die bitter stryd teen Hillary Clinton tydens die voorverkiesings. Hy het meeste van die tyd met sy blote teenwoordigheid John McCain oorskadu en dis duidelik dat hy, soos hulle in sport se, BMT het. Hoewel daar euforie in die VSA is omdat Obama uit ‘n minderheidsgroep kom, verkies ek om te fokus op Obama se persoonlike kwaliteite as individu, eerder as hom te skets as ‘n verteenwoordiger van ‘n etniese groep.

Tweedens: McCain kon net nooit daarin slaag om uit die skadu van Bush te beweeg nie. Maak nie saak hoe McCain gepoog het om homself van Bush te distansieer of te differensieer nie, dit het bloot net nie die kiesers oortuig nie. Die Republikeine en Bush se ongewildheid was die dryfsand waarbinne McCain sy veldtog moes veg en het gesorg dat hy net nooit onafhanklike vastrapplek kon kry nie.

Derdens: McCain se Alaska-waagstuk het duidelik nie gewerk nie. Inteendeel, die keuse van Sarah Palin as vise-presidentskandidaat het eerder die teenoorgestelde effek gehad en McCain se oordeelsvermoee verdag gemaak. Wie nie waag nie wen nie, maar hierdie keer het sy dobbelspel misluk.

Vierdens: McCain se negatiewe verkiesingsveldtog waarin Obama se karakter selfs op venynige wyse aangeval is, het hom van baie onafhanklike kiesers vervreem. In teenstelling het Obama deurgaans verkies om eerder op sy eie boodskap van hoop te fokus, as om te poog om McCain se karakter af te breek.

Laastens (maar verseker nie die minste nie): Die huidige ekonomiese krisis in die VSA het Obama en die Demokrate ‘n geweldige hupstoot gegee. Tot ongeveer middel September, was buitelandse beleid en veiligheid (McCain se sterkpunte) nog hoog op die agenda in die verkiesingsveldtog. Selfs in meningspeilings het McCain nog ‘n kans gestaan om te verras. In Oktober het die volle omvang van die ekonomiese krisis egter begin duidelik raak en het dit die nuwe fokus van die verkiesing geword. In hierdie klimaat van ekonomiese paranoia het Obama net eenvoudig baie beter oorgekom as McCain en daarin geslaag om sy beleidsrigtings kalm, selfversekerd en duidelik uit te stip.

Hoe dit ookal sy, President Obama sal die leisels op ‘n kritieke tydstip in die VSA se geskiedenis oorneem en daar is nie ‘n tekort aan krisisse en uitdagings wat op hom wag nie. En watter ander verassings sal op die nuwe president wag?. Wie sou in 2000 met die verkiesing van George W Bush die gebeure van 11 September 2001 kon voorspel? Op die ou-end het hierdie gebeure Bush se presidentskap in totaliteit gedefinieer. Wat wag op Obama en op die VSA? Net die tyd sal leer…