Godskuns in Gayasan

Gayasan (geproklameer in 1972) is een van die kleiner van Korea se stuk of 20 nasionale parke, maar nie noodwendig minder indrukwekkend nie. Die park is te vinde ongeveer ‘n uur se busrit vanaf Daegu en is veral bekend vir die feit dat Haeinsa- tempel hier geleë is.

Haeinsa dateer uit die 9de eeu en is opgerig tydens die heerskappy van Koning Aejang (800-809), die 40ste monarg van die Silla Koninkryk. Dit is ‘n UNESCO Erfenisgebied en nie om dowe neute nie. Want dis hier waar die Tripitaka Koreana bewaar word – die oudste en volledigste versameling Boeddhistiese skrifte in die wêreld. Dit is gekerf in Sjinese karakters op ongeveer 80 000 individuele houtblokke, gemaak van Koreaanse berkehout. Dit word gehuisves in die Janggyeong Panjeon, ‘n kompleks van geboue binne die tempelgronde. Die Tripitaka Koreana is een van die nasionale skatte waarop Korea baie heilig en trots is en dus word die geboue dag en nag bespied met geslotekring televisiekameras. Daar mag ook geen foto’s geneem word nie, maar ek is darem al by die tyd ‘n gesoute steelfotograaf.

Die kerf van Tripitaka Koreana het sowat 16 jaar geneem en is in 1251 voltooi tydens die heerskappy van Koning Gojong, die 23ste monarg van die Goryeo Koninkryk. Dit is in 1398 na Haeinsa gebring, waar dit sedertdien bewaar word. Haeinsa self sien soos meeste ander Koreaanse tempels daaruit, maar dis die ligging van die tempel in Gayasan wat dit so spesiaal en die moeite werd maak om te besoek.

Dis juis in die herfs wat Gayasan tot sy volle reg kom en ‘n bondelose kleurespel tentoonstel, wat jou na jou asem laat snak. Dis ‘n natuurskouspel wat enige mensgemaakte skouspel laat vervaal.

Tydens herfs vertoon Gayasan eindelose kreatiwiteit wat in nimmereindigende skakerings vanaf God se palet drup. Kleure van dieprooi; pastelle van geel tot goud; wisselende weergawes van oranje; skakerings van bruin tot oker. Die verskeidenheid skakerings is as’t ware so groot en divers dat dit haas onmoontlik is om raak te beskryf. In die bome is daar ‘n swetterjoel voëls wat luid saamdoen aan die fees van kleur. Byvoeglike naamwoorde raak bloot ontoereikend. En deurentyd besef mens die ironie dat juis hierdie weergalose visuele simfonie die sterwensuur van die somer aandui.

Ek kan sekerlik nog baie gedagtes pen oor die emosies wat die ervaring in Gayasan in my wakker gemaak het, maar ek voel dat my woorde reeds nie reg laat geskied aan die ervaring en die beelde wat ek hier plaas nie. Want dis einde ten laaste niks minder as Godskuns wat ver buite die sfeer van aardse woorde bestaan.

NS: En nou laat ek herfs gaan…staal myself vir die vaalheid van winter…met die hoop dat sporadiese sneeu tog die eentonigheid sal breek.